Γράφει ο Χρήστος Αντωνιάδης
Από Μάιο του 2012 και εντεύθεν, άπειρες συζητήσεις μεταξύ των πολιτών για το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής έλαβαν χώρα. Οι περισσότερες απόψεις ήταν και είναι αντικρουόμενες, ενώ ορισμένες από αυτές είναι αδιάφορες. Αυτό όμως που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και θα πρέπει -κατά την γνώμη μου- να αναλυθεί είναι η άποψη ορισμένων, πως η περίπτωση της Χρυσής Αυγής αποτελεί φαινόμενο πρόσκαιρο και συγκυριακό και ότι το κόμμα αυτό προέκυψε κυρίως λόγω της δυσμενούς οικονομικής καταστάσεως. Η άποψη αυτή είναι «ρηχή», διότι το πρόβλημα δεν είναι απλά επιφανειακό, αλλά βαθύτερο και έγκειται στην πολιτική που εφαρμόζουν τα κόμματα του πολιτικού κατεστημένου, καθώς και στην ιδεολογία-πολιτική που διατυπώνει η Χρυσή Αυγή.
Ύστερα από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού στην Ανατολική
Ευρώπη το 1989-90, τα κόμματα της κεντροδεξιάς
και της Σοσιαλδημοκρατίας (στην Ευρώπη), που
εκφράζουν την πολιτική του Φιλελευθερισμού-Καπιταλισμού,
βαθμιαία εκμηδένισαν τις διαφορές
τους, ακολουθώντας έναν κοινό και σκληρό αντικοινωνικό
«δρόμο», που περιλαμβάνει παρατεταμένα προγράμματα
λιτότητας και που ακολουθεί την γραμμή της
υποτέλειας απέναντι στα εθνικά θέματα. H άμβλυνση των διαφορών μεταξύ κεντροδεξιάς και
Σοσιαλδημοκρατίας οδήγησε σε μία νέα -ακραία-
πολιτική που ακούει στο όνομα «νεοφιλελευθερισμός».
Ο νεοφιλελευθερισμός δεν αποτελεί πολιτική
ιδεολογία, ούτε ιδεολογική συνιστώσα του Φιλελευθερισμού.
Είναι απλώς μία ‘σύγχρονη’ ερμηνεία της πολιτικής
που εξυπηρετεί άριστα τις επιδιώξεις του διεθνούς
μεγάλου κεφαλαίου για την επιβολή της παγκοσμιοποίησης.
Είναι, δε τόσο αρρωστημένη έννοια, που σε ορισμένα
σημεία ξεφεύγει ακόμα και από την βασική λογική
της ίδιας της θεωρίας του Φιλελευθερισμού.
Στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης για παράδειγμα,
ο έλεγχος της Οικονομίας από το κράτος αποτελούσε
βασική προϋπόθεση για την λειτουργία του οικονομικού
συστήματος μιας χώρας, αλλά και του ίδιου του
Καπιταλισμού. Μετά το 1990 τα πράγματα άλλαξαν.
Σταδιακά οδηγηθήκαμε στον έλεγχο του εθνικού
πλούτου των κρατών και του τραπεζικού συστήματος
από τους τοκογλύφους, στην απώλεια της εξουσίας
των εθνικών κυβερνήσεων και στην επικυριαρχία
της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με αποτελέσματα εξαιρετικά
επώδυνα για τους λαούς, τόσο στον τομέα της πολιτικής,
όσο και στον τομέα της Οικονομίας. Το σημαντικότερο όμως όλων είναι,
ότι μέσα από αυτή την εξέλιξη, το πολιτικό σύστημα
οδηγήθηκε από μόνο του σε εκφυλισμό.
Αποτέλεσμα της κορύφωσης του αστικού
καπιταλιστικού συστήματος, που εκφράστηκε
μέσα από την πολιτική του «νεοφιλελευθερισμού»,
της αυστηρής λιτότητας και των μνημονίων, που
εφαρμόζονται εδώ και αρκετά χρόνια στην Ελλάδα
και όχι μόνο, της οργανωμένης προσπάθειας για
την συρρίκνωση και τον αφανισμό των εθνών-κρατών,
μέσω της μαζικής λαθρομετανάστευσης-που τροφοδοτεί
την ισλαμική τρομοκρατία-, και της προσπάθειας
για την πλήρη υποβάθμιση των ηθών και των εθίμων,
όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά του κάθε λαού, ήταν
η ανάδειξη μιας νέας τάξης, ή οποία είναι έτοιμη
να παλέψει για να σταματήσει αυτόν τον κατήφορο.
Η τάξη αυτή δεν θα μπορούσε να είναι είναι άλλη
από την τάξη του εθνικισμού. Η μαζική εισροή
εκατομμυρίων λαθρομεταναστών στην Ευρώπη,
με ότι αυτό συνεπάγεται, και η απειλή της εθνικής
υπόστασης των προηγμένων κρατών της ευρωπαϊκής
ηπείρου, από την παγκοσμιοποίηση, αλλά και αυτή
της κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους που
ως ευσυνείδητοι πολίτες και με κόπους πολλών
ετών, οι υπήκοοι των πολιτισμένων ευρωπαϊκών
κρατών δημιούργησαν, αφύπνισε τους ευρωπαϊκούς
λαούς και έδωσε ισχυρή ώθηση στον εθνικιστικό
χώρο, ο οποίος αποτελεί, ήδη «οχυρό» και ελπίδα
για πολλούς Ευρωπαίους πολίτες.
Σε όλη την Ευρώπη αναδεικνύονται μέσα
από δημοκρατικές διαδικασίες ισχυρά εθνικιστικά
κόμματα, που σε ορισμένες περιπτώσεις φθάνουν
στο 35% του εκλογικού σώματος με την τάση να είναι
ανοδική. Και αυτό δεν συμβαίνει, όπως θα περίμενε
κανείς στις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες του
νότου, αλλά σε χώρες της κεντρικής και Βόρειας
Ευρώπης, όπου το επίπεδο διαβίωσης του πληθυσμού
είναι σαφώς πιο βελτιωμένο σε σχέση με τις χώρες
του νότου. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση
του Ελβετικού Λαϊκού Κόμματος, που στις εκλογές
τον Οκτώβριο του 2015 έλαβε το 30% των ψήφων. Το πρόβλημα,
λοιπόν είναι πρωτίστως ηθικό...
Η έξοδος της Βρετανίας απο την Ευρωπαϊκή
Ένωση {Brexit}, είναι μεν το αποτέλεσμα της
πολιτικής του νεοφιλελευθερισμού, αλλά ταυτόχρονα
αποτελεί και έναν ισχυρό συμβολισμό. Την αντίσταση
των λαών ενάντια στους διεθνείς τοκογλύφους
και στην υπεράσπιση των εθνικών αξιών. Φυσικό
επακόλουθο του Brexit θα είναι η περαιτέρω ενίσχυση όλων των ευρωπαϊκών
εθνικιστικών κομμάτων, καθώς και η αναπόφευκτη
άνοδος της Χρυσής Αυγής, την οποία οι εγχώριοι
λακέδες του πολιτικού συστήματος προσπαθούν
να ανακόψουν με διάφορα μη νόμιμα μέσα.
Στην Ελλάδα το πολιτικό σύστημα ακολούθησε
μία φθίνουσα πορεία από την ημέρα που θεμελιώθηκε
(από την Νέα Δημοκρατία) η λεγόμενη Μεταπολίτευση
(1974). Υπήρξε μεγάλη διαφθορά και σωρεία σκανδάλων,
ενώ έγιναν συστηματικά λάθη στους τομείς της
Παιδείας, της δημόσιας διοίκησης, της εξωτερικής
πολιτικής και της Οικονομίας. Το αποτέλεσμα
των λαθών, που ασφαλώς συνδέεται και με την γενικότερη
πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης που εφαρμόστηκε
στα κράτη-μέλη, έγινε αισθητό με την πάροδο του
χρόνου. Το αποκορύφωμα της λαθεμένης πολιτικής
που ακολουθήθηκε, ήταν η είσοδος -ύστερα από
αλλοίωση των στατιστικών στοιχείων-, της Ελλάδος
το 2010 στον «ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης» (ΕMS) με την εισαγωγή του Μνημονίου, που σήμανε
την φτωχοποίηση και εξαθλίωση του Έλληνα, με
λουκέτα στις επιχειρήσεις, κατασχετήρια και
χιλιάδες αυτοκτονίες, καθώς και το ξεπούλημα
της εθνικής περιουσίας στους ξένους τοκογλύφους.
Η Ελλάδα οδηγήθηκε στη υποτέλεια, και ασφαλώς
την ευθύνη γιαυτό έχουν τα κόμματα που κυβέρνησαν
την χώρα. Το σύστημα εξουσίας δέχτηκε ισχυρά
χτυπήματα. Δεν είναι τυχαίο, ότι το ΠαΣοΚ, το κόμμα
που κέρδισε τις περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις
στην Μεταπολίτευση, από το 48,1% που είχε λάβει το
1981, έπεσε στο μόλις 4,68% το 2015. Η Νέα Δημοκρατία που επανήλθε
στην εξουσία τον Ιούνιο του 2012, σε συνεργασία
με το ΠαΣοΚ και την ΔημΑρ αποδέχτηκε και αυτή
με την σειρά της το Μνημόνιο και το ίδιο έπραξε
και ο ΣύΡιζΑ το 2015. Η ηθική χρεοκοπία της Μεταπολίτευσης
αναγνωρίστηκε και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό
Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος κατά την παρουσίαση των
προτάσεων για τη Συνταγματική Αναθεώρηση έξω
από το κτήριο της Βουλής (στις 25 Ιουλίου), μίλησε
για την ανάγκη μιας νέας Μεταπολίτευσης με
την εισαγωγή ενός νέου συντάγματος και ενός
νέου θεσμικού πλαισίου, (με επιμέρους προτάσεις)
για το πολιτικό σύστημα.
Είναι, λοιπόν, ξεκάθαρο το συμπέρασμα, ότι η ανάδειξη του Λαϊκού Συνδέσμου-Χρυσή
Αυγή ως σημαντικού «παίκτη» της πολιτικής
μας ζωής, προέκυψε ως αποτέλεσμα της χρεοκοπίας
του παλιού πολιτικού συστήματος και όχι απλά
και μόνο ως ένα συγκυριακό φαινόμενο. Η Χρυσή
Αυγή συνιστά ποιοτική διαφορά σε σχέση με τα
άλλα χρεοκοπημένα πολιτικά κόμματα, καθώς
και ελπίδα για μία ουσιαστική εθνική και κοινωνική αναγέννηση. Ο λαϊκός εθνικισμός, δεν είναι τίποτε
άλλο, παρά μόνο η γραμμή υπεράσπισης των εθνικών
θεμάτων και η ενίσχυση των δυνατοτήτων του Έλληνα για την διεκδίκηση μιας πιο αξιοπρεπούς
ζωής. Η προσπάθεια ορισμένων να συνδέσουν τον
Λαϊκό Σύνδεσμο με τα καθεστώτα του μεσοπολέμου,
αποτελεί κακοήθεια αλλά και προσπάθεια διατήρησης
των διεφθαρμένων κομμάτων στην εξουσία. Η Χρυσή
Αυγή με σαφήνεια διατυπώνει τις θέσεις της
στο πρόγραμμα της για όλο το φάσμα της δημόσιας
ζωής, των εθνικών θεμάτων και της εξωτερικής
πολιτικής, ενώ ξεκάθαρα τάσσεται και υπέρ της
ενίσχυσης της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας
με συγκεκριμένες προτάσεις. Μία απλή επίσκεψη
στην επίσημη ιστοσελίδα του κόμματος αρκεί
[σ.σ. ενότητα Πολιτικές Θέσεις].
Χρήστος Αντωνιάδης. (28/7/16),
{Μελετητής και συγγραφέας ελληνικών
και διεθνών θεμάτων}.
