Ο Θάνατος δεν πρέπει να σε φοβίζει.
Είναι ένας μακρύς αέναος και γλυκός ύπνος.
Έτσι και αλλιώς αθανασία δεν υπάρχει.
''Δ.Λιαντίνης''
Είναι ένας μακρύς αέναος και γλυκός ύπνος.
Έτσι και αλλιώς αθανασία δεν υπάρχει.
''Δ.Λιαντίνης''
Αθανασία φυσική εννοώ. Το πνεύμα και το όνομα παραμένει αθάνατο εάν το αξίζει.
Δεν μπορεί κανένας να αμφισβητήσει το ότι όλοι κάποια μέρα θα φθάσουμε στον φυσικό θάνατο, τον θάνατο του σώματος μας.
Σημασία έχει ο τρόπος που θα φθάσουμε σε αυτόν.
Για να μπορέσω να μπω και εγώ στις γραμμές των συναγωνιστών μου που στέκονται
στην απέναντι όχθη των Ηλυσίων πεδίων θα πρέπει να είμαι και εγώ ένας από αυτούς.
Θα πρέπει να είμαι ένας ήρωας.
Ήρωας είναι αυτός που πέθανε άλλα και έζησε ως τέτοιος.
Αλίμονο αν η μοίρα μου γράφει ότι θα χάσω τη ζωή μου από κάποιο ατύχημα ή από φυσικά αίτια. Πρέπει να μου δοθεί η ευκαιρία να πεθάνω σαν ήρωας και εγώ,
πρώτα να την αναγνωρίσω και μετά να την αδράξω.
Το θέμα του ηρωικού θανάτου έτσι και αλλιώς είναι το απλό κομμάτι του να είσαι ήρωας.
Το δύσκολο και επίπονο κομμάτι είναι να έχεις ζήσει ως ήρωας.
Ποια είναι η διαφορά του ήρωα και του δειλού;
Η κυριότερη είναι αυτή που οι Σπαρτιάτες δίδασκαν στην αγωγή. Η διαχείριση του φόβου.
Αυτός που δεν φοβάται είναι τρελός, ένας τρελός ποτέ δεν είναι χρήσιμος στην μάχη.
Όχι στην δική μας μάχη που βασίζετε στην φάλαγγα. Είναι επικίνδυνος για τον συναγωνιστή του. Έτσι, φόβο θα πρέπει να αισθάνονται όλοι οι μαχητές.
Τι είναι ο φόβος; Ο φόβος είναι η σκιά που πέφτει επάνω σου πριν την μάχη, την όποια μάχη.
Από τα πόδια ξεκινάει σαν μούδιασμα, ανεβαίνει στα γόνατα, στα γεννητικά όργανα
στο στήθος σαν σφίξιμο, στους πνεύμονες σαν βάρος στην αναπνοή.
Η καρδιά χτυπάει δυνατά και ο λαιμός πονάει και το στόμα δεν μπορεί να αρθρώσει
σωστά τις λέξεις που το μυαλό με δυσκολία σκέπτεται.
Αυτή η αίσθηση είναι κοινή στον Ήρωα και στον δειλό.
Είναι ο φόβος αυτοπροσώπως σε όλο του το μεγαλείο
σε μια τεράστια επίδειξη δύναμης που από μόνη της
μπορεί να καταστρέψει στρατό ολόκληρο, λέει ο Λυκούργος.
Ο φόβος έχει συνταράξει όλο μου το κορμί,
η καρδιά μου αντλεί τεράστιες ποσότητες αίματος μιας και η αδρεναλίνη έχει μαζευτεί επάνω της. Σφίγγω γερά τα δόντια,
με την δεξιά γροθιά μου χτυπάω δυο φορές κοφτά στην αριστερή πλευρά,
την πλευρά της καρδιάς
και μετατρέπω το μούδιασμα και το σφίξιμο σε ενέργεια,
ορμή μεγαλειώδεις,
δύναμη ζωώδης,
μετατρέπω τον φόβο μου
σε φόβο και τρόμο του αντιπάλου.
Δεν έχει σημασία αν θα νικήσω,
αν θα ζω μετά τη μάχη ή όχι...
Δεν μπορεί κανένας να αμφισβητήσει το ότι όλοι κάποια μέρα θα φθάσουμε στον φυσικό θάνατο, τον θάνατο του σώματος μας.
Σημασία έχει ο τρόπος που θα φθάσουμε σε αυτόν.
Για να μπορέσω να μπω και εγώ στις γραμμές των συναγωνιστών μου που στέκονται
στην απέναντι όχθη των Ηλυσίων πεδίων θα πρέπει να είμαι και εγώ ένας από αυτούς.
Θα πρέπει να είμαι ένας ήρωας.
Ήρωας είναι αυτός που πέθανε άλλα και έζησε ως τέτοιος.
Αλίμονο αν η μοίρα μου γράφει ότι θα χάσω τη ζωή μου από κάποιο ατύχημα ή από φυσικά αίτια. Πρέπει να μου δοθεί η ευκαιρία να πεθάνω σαν ήρωας και εγώ,
πρώτα να την αναγνωρίσω και μετά να την αδράξω.
Το θέμα του ηρωικού θανάτου έτσι και αλλιώς είναι το απλό κομμάτι του να είσαι ήρωας.
Το δύσκολο και επίπονο κομμάτι είναι να έχεις ζήσει ως ήρωας.
Ποια είναι η διαφορά του ήρωα και του δειλού;
Η κυριότερη είναι αυτή που οι Σπαρτιάτες δίδασκαν στην αγωγή. Η διαχείριση του φόβου.
Αυτός που δεν φοβάται είναι τρελός, ένας τρελός ποτέ δεν είναι χρήσιμος στην μάχη.
Όχι στην δική μας μάχη που βασίζετε στην φάλαγγα. Είναι επικίνδυνος για τον συναγωνιστή του. Έτσι, φόβο θα πρέπει να αισθάνονται όλοι οι μαχητές.
Τι είναι ο φόβος; Ο φόβος είναι η σκιά που πέφτει επάνω σου πριν την μάχη, την όποια μάχη.
Από τα πόδια ξεκινάει σαν μούδιασμα, ανεβαίνει στα γόνατα, στα γεννητικά όργανα
στο στήθος σαν σφίξιμο, στους πνεύμονες σαν βάρος στην αναπνοή.
Η καρδιά χτυπάει δυνατά και ο λαιμός πονάει και το στόμα δεν μπορεί να αρθρώσει
σωστά τις λέξεις που το μυαλό με δυσκολία σκέπτεται.
Αυτή η αίσθηση είναι κοινή στον Ήρωα και στον δειλό.
Είναι ο φόβος αυτοπροσώπως σε όλο του το μεγαλείο
σε μια τεράστια επίδειξη δύναμης που από μόνη της
μπορεί να καταστρέψει στρατό ολόκληρο, λέει ο Λυκούργος.
Ο φόβος έχει συνταράξει όλο μου το κορμί,
η καρδιά μου αντλεί τεράστιες ποσότητες αίματος μιας και η αδρεναλίνη έχει μαζευτεί επάνω της. Σφίγγω γερά τα δόντια,
με την δεξιά γροθιά μου χτυπάω δυο φορές κοφτά στην αριστερή πλευρά,
την πλευρά της καρδιάς
και μετατρέπω το μούδιασμα και το σφίξιμο σε ενέργεια,
ορμή μεγαλειώδεις,
δύναμη ζωώδης,
μετατρέπω τον φόβο μου
σε φόβο και τρόμο του αντιπάλου.
Δεν έχει σημασία αν θα νικήσω,
αν θα ζω μετά τη μάχη ή όχι...
Πέρασα στην απέναντι πλευρά της όχθης,
βρήκα τα αδέρφια και τους συναγωνιστές μου...
Έγινα Ήρωας.
Έγινα Ήρωας.
