Πίστη στον Αγώνα μας.

Γινόμαστε μάρτυρες τελευταία, προβληματισμού συναγωνιστών, για τον αντεθνικό τρόπο λειτουργίας των αριστερών, άθεων, που δεν πιστεύουν σε τίποτα το οποίο δεν αποφέρει κομματικό συμφέρον και των καπιταλιστών που ως θεό τους έχουν το χρήμα και τους οικονομικούς συντελεστές.
Από μόνη της αυτή η σημασία των τίτλων τους είναι και επεξήγηση της κατάστασης τους.

 Οι αριστεροί για αρχή, μιας εκ της δημιουργίας της απεθνικοποιημένης αριστεράς, δεν μπορούν να λειτουργήσουν με αρχές αυλές, όπως Πατρίδα, Έθνος, Σημαία. 

Η δυσκολία τους αυτή είναι δεδομένη μιας και δεν μπορούν να δεχτούν μια γενικότερη ιδέα, ποιο επιτακτική ως ένστικτο επιβίωσης, όπως ο Θεός.
Πως μπορούμε από κάποιον που δηλώνει άθεος και πιστεύει ότι το ανώτερο ων στο σύμπαν είναι η αφεντιά του, να πολεμήσει και να αγωνιστεί για όλα αυτά που εμπεριέχουν οι έννοιες Έθνος και Πατρίδα; 

Οι αριστεροί και της κυβερνώσας σοσιαλδημοκρατίας(σύντομα) αλλά και οι πιστοί της παρακμής του υπαρκτού σοσιαλισμού, δεν κράτησαν ποτέ κρυφή την ατζέντα τους σε σχέση με την εξωτερική πολιτική, την παιδεία αλλά και γενικότερα την στάση τους απέναντι σε προβλήματα επιβίωσης του Έθνους μας.

Οι πλουτοκράτες της αστικής δεξιάς, οι οπαδοί του Θεού του χρήματος και των καπιταλιστικών εννοιών που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να καταλάβουν, πως κάθε μονάδα που αλλάζει στους πίνακες των δεικτών του χρηματιστηρίου επηρεάζει δραματικά την ζωή των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Έχουν μια τυπολατρική αντίληψη της πίστης "έτσι πρέπει, γιαυτό λέω ότι έχω πίστη. Όσες φορές όμως χρειάστηκε να δράσω για την πίστη μου, δεν έκανα απολύτως τίποτα". Μπορούν έτσι να λένε δημόσια ότι πρέπει να γεμίσει η Ευρώπη νέους μουσουλμάνους για να γίνουν εργάτες, μιας και οι χριστιανοί σε μερικές δεκαετίες θα είναι γερασμένοι και δεν θα μπορούν να επιβιώσουν οι πολυεθνικές τους. Το ότι αυτό σημαίνει πως τα παιδιά μας θα βρεθούν με πορτοκαλί στολές στα γόνατα να περιμένουν τον δήμιο τους, ποσώς τους ενδιαφέρει, αν αυτό δεν επηρεάζει τα πλεονάσματα και τους οικονομικούς συντελεστές τους.

Σε μια άλλη εντελώς διάσταση από την κατάσταση των παραπάνω, ήμαστε εμείς. 

Οι «οπισθοδρομικοί», «οι συντηρητικοί» Οι τελευταίοι πιστοί.

Ο Θεός μας δεν υπάρχει σε αντιπαράθεση με κάποιον άλλον. 

Ο Θεός μας Άρχει στο σύμπαν. 

Η πίστη στην ράτσα στην φυλή μας και στο Έθνος κατά τον Καζαντζάκη είναι το μεγάλο μας χρέος, να συναισθανθούμε τα χιλιάδες χρόνια ιστορίας μας, να ενισχύσουμε τον χείμαρρο που πηγάζει στην γέννεση του ανθρωπίνου πολιτισμού και θα καταλήξει εκεί που θα πάψει να υπάρχει. 

Να μπορέσει κάθε ένας από εμάς όταν τον ρωτάνε ποιος είσαι; 

Να απαντάει με πίστη στο χρέος του και στον αγώνα του: Είμαι Έλληνας και είμαι χιλιάδων ετών! 

χχ